Nieuws

Column: Servicekosten onder vuur – zijn verhuurders de dupe van de nieuwe wet?

Er is een nieuwe wet op komst die gaat bepalen welke kosten verhuurders nog mogen doorberekenen aan huurders als ‘servicekosten’. Met een limiet op wat wel en niet mag, hoopt minister Mona Keijzer van Volkshuisvesting de vage randen van het servicekostenbeleid recht te trekken. De bedoeling lijkt helder: huurders meer zekerheid geven en misstanden voorkomen. Maar zijn de belangen van verhuurders hier wel voldoende in meegenomen? Terwijl huurders straks met nieuwe regels beschermd worden, rijst de vraag of verhuurders niet weer het onderspit delven in deze race naar 'huurdersbescherming'.

Voor verhuurders zijn de huidige servicekosten meer dan een simpele optelsom; het zijn noodzakelijke bijdragen om bepaalde diensten te kunnen leveren zonder dat deze rechtstreeks uit de huurprijs gefinancierd hoeven te worden. Schoonmaak, onderhoud van gemeenschappelijke ruimtes, en de huismeester – het zijn onmisbare voorzieningen die de kwaliteit en leefbaarheid van het gebouw verhogen. Maar met een striktere lijst, vaste formules en de verplichting om geen winst te maken op deze kosten, dreigen verhuurders financieel tussen wal en schip te belanden. Wat als een herziening van de huurprijzen straks noodzakelijk blijkt om het verschil te compenseren?

Natuurlijk, er zijn verhuurders die het niet zo nauw nemen met de servicekosten. Maar de wet scheert straks de grote en de kleine verhuurders, de goeden en de kwaden, allemaal over één kam. Niet iedereen maakt misbruik van servicekosten. Voor verhuurders die netjes met hun huurders omgaan, voelen de strikte regels en vaste formules als een inbreuk op hun vrijheid om het pand op hun manier te beheren. Wat als een kleine fitnessruimte of gezamenlijke tuin door huurders wordt gewaardeerd? Deze voorzieningen moeten dan nu volledig uit eigen zak betaald worden, of het wordt de keuze om ze simpelweg op te doeken.

Een ander punt van zorg is dat de wet makkelijker maakt om als huurders samen een uitspraak bij de Huurcommissie aan te vragen. In theorie klinkt dat mooi – huurders kunnen bezwaar maken als ze zich benadeeld voelen. Maar wat als deze nieuwe mogelijkheden zorgen voor een overbelasting van de commissie, of, nog zorgwekkender, een situatie waarin verhuurders met onnodig veel procedures geconfronteerd worden? In plaats van een vlot systeem kan dit het verhuren van woningen omslachtiger en bureaucratischer maken. Terwijl goed verhuurderschap juist baat heeft bij samenwerking en vertrouwen tussen huurder en verhuurder.

De nieuwe wet gaat naar verwachting in 2025 in, en als verhuurder rest mij vooral één vraag: wordt dit werkelijk een verbetering? Of legt de overheid met deze regels nog meer druk op de schouders van verhuurders die hun woningen nu al betaalbaar proberen te houden? In een tijd waarin stijgende kosten in energie, onderhoud en personeel ons niet bespaard blijven, vraag ik me oprecht af of dit de juiste oplossing is. Uiteindelijk gaat het om een balans. Meer transparantie en een duidelijke lijst van kosten: prima. Maar laten we hopen dat de overheid zich blijft beseffen dat ook verhuurders moeten rondkomen – en zonder de ruimte om deze kosten eerlijk te verdelen, kunnen wij die kwaliteit straks niet meer leveren.